Een nieuwe voorzitter!
Eind augustus trok het nieuwe bestuur zich terug op conclaaf naast de paters in Chimay, en na lang vergaderen kwam er de langverwachte witte rook uit de schoorsteen. Onze club heeft een nieuwe voorzitter, en hij heet Maarten Backaert!
Maarten is al zo lang lid van onze club dat je hem gemakkelijk bij het meubilair kan rekenen, maar voor wie hem nog niet zo goed kent geven we hieronder een interview met hem mee.
Vanuit het bestuur zijn we alvast enorm enthousiast over deze keuze, en kijken we ernaar uit om de komende twee jaar als ploeg vollenbak te knallen voor onze club!
Kun je ons een beetje over jezelf vertellen en hoe je passie voor triatlon je uiteindelijk naar Atriac heeft gebracht? Wat vind je het leukste aan onze club?
“Al van kindsbeen af ben ik een bezige bij met ambities op verschillende vlakken. Zo combineerde ik mijn schoolwerk/studies steevast met muziekschool en sport. De sport evolueerde van atletiek tot mijn 13 jaar naar volleybal. Tijdens mijn studies in Leuven kon ik niet alle trainingen van de ploeg thuis bijwonen, waardoor ik steeds minder speelde in de competitie. Bij het beëindigen van mijn studies koos ik voor een nieuwe sportieve uitdaging in triatlon. Na een eerste jaar triatlon bij TDL in Leuven, kwam ik weer naar Antwerpen werken. Omdat ik voor de job zeer vaak in het buitenland zou zijn, was de keuze voor ATRIAC met veruit de meeste trainingsmogelijkheden in de regio snel gemaakt.
Vanuit mijn volleybal achtergrond kan ik het teamgebeuren absoluut appreciëren. Het motiveert me en geeft me nog net dat tikkeltje meer voldoening na een training of wedstrijd. Het was toen fijn om als beginnend triatleet veel te leren van de ervaren rotten door samen te trainen. Nu is het fijn om mijn eigen ervaringen en passie te delen.”
Wat vond je het meest spannend aan de rol van voorzitter bij Atriac en wat hoop je te bereiken in de komende tijd?
Ik zie het als mijn grootste uitdaging om de rol van voorzitter te combineren met een (meer dan) fulltime job, het afwerken van een nieuwbouw, eigen sportieve ambities en de gelukkige taak van jonge papa te vervullen. Ik ben ervan overtuigd dat dat zal lukken, omdat ik kan steunen op een goed werkende bestuursploeg en de vele andere vrijwilligers. Bovendien heb ik Atriac altijd ervaren als een goed samenhangende club, met veel clubliefde van alle leden. Dat maakt ons zowaar als een familie, waar veel plezier gemaakt wordt, maar evengoed waarin iedereen elkaar helpt en bijstaat waar nodig. Ik ben er dan ook van overtuigd dat we met nog meer vrijwillige handen het werk lichter kunnen maken zodat het voor iedereen combineerbaar blijft met het leven buiten triatlon. Want ja, ook naast onze triatlonpassie is er nog een leven!
Hoe zou je jouw leiderschapsstijl beschrijven? Ben je meer van het motiveren, inspireren, of misschien allebei?
De grote creativiteit is niet aan mij besteed, dus inspireren met totaal nieuwe ideeën of concepten moeten jullie van mij niet verwachten. Ik wil graag de vele mensen op wie de club kan bouwen motiveren door hun inbreng te waarderen en hun argumenten mee te nemen in de beslissingen die genomen moeten worden in het bestuur. Eveneens wil ik graag alle atleten motiveren om samen met Atriac hun doelen na te streven en te bereiken. Ik hoop om misschien dan toch een beetje de inspirerende rol op te nemen door aan te tonen dat een rol in het verenigingsleven gecombineerd kan worden met alle andere rollen waar wij onszelf in deze drukke maatschappij allemaal in zien presteren.
Wat zie jij als de grootste uitdaging voor onze club, en hoe denk je daar zelf aan bij te kunnen dragen?
Atriac is een grote club met zeer diverse leden op allerlei gebieden. Deze diversiteit willen we graag als club omarmen en zo mogelijk zelfs nog verder uitbreiden. Hoewel al deze leden toch een vergelijkbare sportieve passie hebben, is het een grote uitdaging om aan eenieders verwachtingen te voldoen, zowel op sportief vlak als de clubsfeer daarrond. We dagen onszelf telkens uit om voldoende diverse trainingen en evenementen te voorzien voor de verschillende niveaus, leeftijden en/of ambities. Hiervoor hebben we voldoende trainers nodig om training te geven aan de verschillende trainingsgroepen, maar die trainers zijn bij voorkeur ook voldoende opgeleid om binnen die trainingsgroepen te diversifiëren. Voor de organisatie van evenementen (al dan niet sportief) moeten we steunen op vrijwilligers vanuit de diverse geledingen die een wens durven uiten, maar ook de handen uit de mouwen willen steken om iets (nieuws) op poten te zetten.
Heb je al wat leuke ideeën of plannen om het bij Atriac nog gezelliger en sportiever te maken?
De tijd dat ik zelf op nagenoeg alle Atriac aanwezig kon zijn en zodoende de sfeer ook zelf sterk mee kon bepalen, is helaas voorbij. Ik wil echter iedereen aanmoedigen om zelf mee de clubsfeer te bepalen en geen schroom te hebben om nieuwe initiatieven te lanceren.
Kun je iets leuks over jezelf vertellen buiten de triatlon om? Misschien een hobby of een verrassende interesse die niet veel mensen weten?
Mijn grootste liefde/interesse, die door allerlei omstandigheden helemaal op de achtergrond is beland, zijn paarden. Gewoon, in het algemeen, paarden: zowel de paardensport, als de fokkerij, als gewoon recreatief wandelen in het bos of crossen in het veld, als het zorgen voor dieren.
Wat is een moment of prestatie waar je echt trots op bent, zowel binnen als buiten de triatlonwereld? We zijn benieuwd!
Zondag 7 augustus 2022
Plots lijkt toch alles onverhoopt goed uit te draaien. Het huis, waar we al 1,5 jaar lang aan werken is intussen bepleisterd, het einde komt in zicht. Iets om fier op te zijn, want toch wel veel zelf gedaan (en ik zal nog veel zelf doen). Er kwam op woensdag verlossend en hoopgevend nieuws, dat onze tweeling in Julie haar buik het toch nog net goed genoeg doet, zodat een risicovolle ingreep niet nodig is. Dat was voor mij het signaal om op mijn hotelkamer in Tallinn te beginnen uitpakken en de fiets in elkaar te steken voor de IronMan op zaterdag. Ik was maandag alleen afgereisd, omdat Julie niet meer mee mocht van de dokters omwille van de moeilijke zwangerschap, waarbij 1 van de tweeling onvoldoende voeding kreeg. Mogelijks was een risicovolle ingreep nodig. Die beslissing was gepland op maandag. Indien de ingreep nodig was wou ik ASAP naar huis, dus alles bleef ingepakt. De dokters bleven maandag onbeslist, maar op woensdag werd besloten dat een ingreep niet nodig was en kon ik eindelijk de focus leggen op de wedstrijd van zaterdag. Ondanks een beperkte voorbereiding met minder trainingen o.w.v. de nieuwbouwwerken en de emotionele en mentale beslommeringen rond de zwangerschap zette ik een onverhoopt goed resultaat neer, met een top10 in mijn AG. Toen dat bij de award ceremony op zondag ook nog bleek te volstaan voor de kwalificatie voor de IronMan Hawaii, was ik apetrots!
Ik wist even echt niet wat me overkwam: het huis, de kindjes, IronMan finishen en zelfs kwalificeren voor het WK… onbeschrijflijk…
