Eindelijk is het zover.
Dé uitdaging waar ik 2 jaar naartoe gewerkt, getraind en geleefd heb (en eigenlijk ook de jaren ervoor al): mijn allereerste ironman (3,8 km zwemmen, 180 km fietsen en 42,2 km lopen).
De voorbije week had ik alles al in gereedheid gebracht. Al mijn zwem-, fiets- en loopgerief lag gepakt, per discipline verdeeld in zakken. Mijn tijdritfiets was gekuist en wedstrijdklaar. De voeding en drank voor tijdens de wedstrijd lag genummerd klaar per discipline (60 g koolhydraten per uur, en dit voor ongeveer 12 uren, wow zoveel suikers …).
Het aantal trainingen en de duur ervan waren de laatste twee weken aanzienlijk verminderd. De tijd van fysieke activiteit maakte steeds meer tijd vrij voor het mentale aspect. Steeds meer begon ik de wedstrijd al op voorhand te beleven. Ik droomde er zelfs van. Deze week werd ik ook telkens onbewust tussen 4u en 4u30 eventjes wakker, ter voorbereiding van de wekker die op zaterdag om 4u30 zou afgaan. Ik was er dus bijna full time mee bezig. Ik stond er mee op en ging ermee slapen. Ondertussen was het carboloaden ook volop aan de gang.
Vrijdag 13 september.
’s Morgens deed ik nog een laatste loopje van 30 minuten op bekend terrein en dan vertrok ik, gepakt en gezakt, met de auto naar Almere. Kort na de middag kwam ik daar aan. Even iets gegeten, dan ingecheckt in het hotel en daarna met mijn fiets en materialen voor in de wisselzone naar de place-to-be vertrokken. Nu voelde ik de spanning toch echt wel stijgen. Dit was het eerste moment dat ik de stress begon te voelen. Gewoon op mij laten afkomen en genieten van heel deze belevenis. Zoveel mensen rondom mij maakten waarschijnlijk hetzelfde mee.
De registratie was gebeurd. Stickers voor op de fiets en de helm, mijn borstnummer, tattoos, gekleurde zakken voor in de wisselzone, … ik had al het nodige meegekregen. Enkel nog even alles juist sorteren.
Ondertussen ook al verkend hoe het Weerwater eruit zag, waar we zaterdag zouden moeten zwemmen. Waar is de start, waar liggen de boeien, waar komen we uit het water, …?
Dan naar de wisselzone. Ook daar heb ik mijn tijd ruimschoots genomen om alles op de juiste plek te hangen. Mijn fiets bij mijn naam/nummerkaartje aan het juiste rek gehangen, mijn wisselzakken aan de juiste haken en dan deze exacte plekken goed gememoriseerd. Daarna de looprichtingen in de wisselzone geanalyseerd. Hoe moet ik lopen na het zwemonderdeel, waar moet ik starten met de fiets, waar kom ik terug binnen met de fiets, waar start dan het looponderdeel… ? Ook dat nam wel wat tijd in beslag. Maar een goede voorbereiding zorgde voor rust in mijn hoofd en dus meer kans op een geslaagde wedstrijd.
Met een goed gevoel kon ik dan richting het hotel terugkeren. Daar at ik nog een stevige portie zelfbereide pasta met zoete aardappel en prinsessenboontjes die ik van thuis had meegenomen (geen risico’s met voeding die door anderen was bereid) en kroop ik vroeg in mijn bed.
Zaterdag 14 september.
De wekker liep af om 4u30 om zeker 3 uur voor de start van de wedstrijd te kunnen ontbijten. Mijn traditionele ontbijt met granola, yoghurt, banaan en bosbessen en dan nog wat extra witte boterhammen met honing en confituur en een stuk peperkoek om zeker voldoende koolhydraten te hebben voor de start. Tattoos met nummer aangebracht en dan naar de wedstrijdlocatie vertrokken. Het was nog koud en donker en dan denk je toch even van “zot zijn doet geen zeer”.
Om 6 uur ging de wisselzone open. Daar ging ik nog de laatste voeding in mijn wisseltassen steken en mijn fiets checken, die de nacht in de wisselzone had doorgebracht. Alles was in orde. Dan maar naar de zwemstart vertrokken.
Om 7u40 moesten we in de startboxen staan om te water te gaan. Het water was maar 17,1°C. Toch wel koud om daar al dobberend nog tot 7u50 te moeten wachten op het signaal van de jachthoorn. Eens die luidde was het een kwestie van tussen die 500-600 mannen en vrouwen (die overduidelijk in de minderheid waren) gewoon zo snel mogelijk wat “vrij” te kunnen zwemmen gedurende twee ronden in het prachtige Weerwater. Door de koude kreeg ik wel tot drie maal toe een kramp in mijn kuit. Gelukkig kon ik die al zwemmend met gestrekt been en kapstokvoet telkens wegkrijgen. Na 3,8 km kwam ik na 1u en 8 minuten vlotjes uit het water. Het eerste onderdeel zat erop en was supergoed gegaan. Met een voldaan gevoel kon ik naar de wisselzone lopen om mij daar rustig klaar te maken voor het fietsonderdeel en nog een energiereep te eten.
De fiets op. Amai, wat was het koud. De wind blies doorheen dat natte pakje. Dat was toch even schrikken. Gewoon fietsen, dan krijg je het wel warm. Ik was vertrokken voor een aantal uren en 180 km. Ik fietste op een tempo dat ik nooit het gevoel had dat ik mij moe aan het maken was. Ik genoot van de prachtige uitzichten en lette er ondertussen ook op dat ik voldoende at en dronk op de fiets, elke 30 min 30 g koolhydraten. Na de eerste lus van 90 km kreeg ik een kleine adrenalinestoot omdat ik de helft al achter de rug had. Op naar die tweede helft. Ook deze verliep vlekkeloos. De wind was van de partij maar was zeker goed onder controle te houden. Ondertussen ook al terug volledig opgewarmd en mijn trouwste supporter, mijn man, een tweede keer horen roepen langs de zijlijn.
Na 5u31 kon ik mijn fiets terug aan het rek hangen. Wat een boost! Ik mocht aan de marathon beginnen.
Toch een heel ander gevoel om een marathon te starten na zwemmen en fietsen, dan wanneer het enkel een loopwedstrijd is. Mijn benen voelden even heel raar aan bij die eerste looppassen, maar na een paar 100 meters had ik mijn tempo wel gevonden.
Daar waar het fietsen eigenlijk toch wel een eenzame rit was en je niet in elkaars wiel mocht rijden, werd het lopen een tocht langs vele supporters. Na de aanloopstrook van 2 km moesten we nog 4 ronden van 10 km lopen. Ik zou dus mijn supporters, mijn man, mijn coach en een heel aantal leden van de club meerdere keren kunnen zien en horen. Leuke vooruitzichten dus.
Vol goede moed liep ik van ronde naar ronde, van supporter naar supporter. De benen voelden goed, het enthousiasme was groot, ik genoot van mijn wedstrijd. Ronde 3 was wel de moeilijkste, net voorbij de helft en mijn maag begon te protesteren van al die suikers. Nog maar een twee tot drie uurtjes te gaan. Toch even een wc-hokje opgezocht om mijn “lege” maag even te laten samentrekken. Ideaal, de kramp was eruit en ik kon het lopen terug aanvatten alsof ik in mijn eerste ronde zat. Ondertussen zag ik al heel wat mensen op het parcours stappen. Dat was het laatste wat in mij opkwam, want eens je eraan begint is het moeilijk om terug te gaan lopen.
En toen was die laatste ronde daar. Het einde is in zicht. De laatste 3 km kon ik zelfs nog aan een kleine versnelling beginnen. En vooral tijdens die laatste kilometer, tussen al die supporters, had ik het gevoel dat ik vleugels kreeg. Onder luid gejoel van enorm veel bekende en onbekende supporters mocht ik dan eindelijk met opgeheven armen na 11u27min27s over dat blauwe tapijt de finishboog onderdoor lopen.
Onbeschrijflijk wat er toen met mijn lichaam gebeurde.
Op dat moment schoten woorden tekort, sloegen mijn gedachten op hol, sprongen tranen van geluk mij in de ogen en liepen rillingen doorheen heel mijn lijf.
Waanzinnig, fenomenaal, overweldigend, surrealistisch, …
I DID it
Ik geloofde in mijzelf en had er alle vertrouwen in dat het mij wel zou lukken, maar toch heb je niet alle touwtjes zelf in handen. Deze keer ging het gewoon zoals ik het mij had voorgesteld, zoals ik het op voorhand meermaals ’s nachts had gedroomd of zelfs nog beter.
If you dream it, you can do it.
Ik hoopte binnen de 12 uren binnen te komen. Dit resultaat had ik dus niet verwacht. Het leverde mij zelfs nog een tweede plaats op in mijn leeftijdscategorie W40-44 en een kwalificatie voor The Championship in Samorin – Slowakije in 2025. Met veel trots stond ik daar te blinken op dat podium tijdens de ceremonie. Wat een weekend, wat een beleving, wat een prachtige herinnering na al dat harde werk.
Ooit wou en zou ik als triatlete een ironman afleggen. Mijn doel is nu dus bereikt. En hoe … ?
Laat mij maar laaaaang genieten van die roze wolk.
Met veel fierheid en voldoening vat ik nu een rust(ige) periode aan om daarna nieuwe doelen te kiezen voor het volgende seizoen. Wellicht wordt dat terug de halve afstand, een ongelooflijk fijne afstand om te trainen in combinatie met een fantastisch gezin dat mij enorm heeft gesteund tijdens deze hele uitdaging en een voltijdse job waar ook de collega’s meeleefden en supporterden vanop afstand en dit met een topcoach en binnen een hartverwarmende club, waar we elkaar steeds samen naar een hoger niveau tillen door samen voor die doelen te trainen.
Het is en blijft een sport die veel tijd, energie, planning, doorzetting en discipline vraagt, maar het geeft mij ongelooflijk veel voldoening en plezier.
Nathalie
The body achieves what the mind believes.
